• Banner Welkom in De Rank
  • Liturgisch centrum De Rank, wit

  • Liturgisch centrum De Rank, paars

Biddend de grens over

Collectedoel 29-31 maart (Stille week)
Door uw hulp kunnen christenen uit de vervolgde kerk een training volgen, een eigen Bijbel ontvangen of ander bijbelstudie materiaal. Maar voordat Open Doors deze christenen blij kan maken met een Bijbel, moeten deze wel eerst op de plaats van bestemming komen. Eén van de manieren waarop dit gebeurt, is door Bijbels mee te geven aan reizigers.

Dat dit niet altijd gemakkelijk gaat merkte reizigster Naomi toen ze naar het Midden-Oosten ging met een koffer vol cadeautjes. Controle, laat op de avond landen we op de plaats van bestemming. De paspoortcontrole verloopt voorspoedig en al snel rolt onze bagage van de band. Wie zijn bagage heeft, gaat weg. Even zijn we geen groep meer, maar lijkt het ieder voor zich. Eén voor één zie ik reisgenoten door de controle lopen. Ik sluit aan in de rij. Ik ben wel zenuwachtig, maar ook nog vermoeid door de reis. Ik zet mijn koffer op de band, gevolgd door mijn handtas. In beide bevinden zich cadeautjes.

Pas op het moment dat ik naar de achterkant loop om mijn spullen weer bij elkaar te zoeken, zie ik één van de reizigers met haar koffer open achter de scanner staan. Dan wijst de beambte ook mijn handtas aan. Hij wil zien wat er in zit. Ik laat hem zijn gang gaan, wat kan ik anders doen? Ik voel hoe ik tril en hoe mijn hart tekeer gaat. Ik weet zeker dat hij moet kunnen zien dat ik hartstikke zenuwachtig ben.

‘Wat moet ik doen als ik hier sta?’ gaat het door mij heen. Even snel als die gedachte door mijn hoofd schiet, komt ook het antwoord: Bidden! ‘God, U bent veel groter dan deze situatie. U hebt alles hier in Uw hand’, is alles wat ik kan bedenken. Ineens valt de spanning van me af. Het trillen is gestopt, en wat daarna gebeurt, lijkt zich als een film voor me af te spelen. De beambte haalt wat uit mijn tas en legt het aan de kant. Zijn zoektocht gaat door. Hij komt aan bij de cadeautjes, pakt ze uit en geeft er één aan zijn collega. Zelf heeft hij er ook één en een derde beambte kijkt over de schouder van één van de twee mee. Ze bladeren van voor naar achter en terug. Ik sla ze gade en denk in eerste instantie dat het nu is afgelopen. Ze hebben gezien wat voor bijzondere bagage ik bij me heb, dit is het einde. Een wonder, maar dat gebeurt niet. Het lijkt gewoon net alsof ze niet kunnen lezen wat er staat! Dan pakt de eerste beambte de spullen bij elkaar en probeert ze weer in mijn tas te proppen. Ik zeg dat ik dat zelf wel even doe en hij laat het vervolgens dan ook maar aan mij over. Er komt zelfs een mompelend ‘sorry’ over de lippen van de beambte en één van zijn collega’s pakt mijn koffer om die op een bagagekarretje te tillen. De reiziger voor me mag haar koffer dicht doen, de reisgenoot achter me, die klaarstond om zijn koffer op bevel open te maken, mag eveneens doorlopen. Ik loop door naar de groep, zij hebben gedeeltelijk kunnen zien wat er is gebeurd, maar sommige hebben de goede afloop niet gezien. We kunnen er op dat moment niet over praten, maar ik krijg de glimlach niet meer van mijn gezicht. Op dat moment weet ik hoe het voelt om vervuld te zijn van dankbaarheid.

De cadeautjes van Naomi kwamen uiteindelijk veilig de grens over. Hierdoor konden christenen uit de vervolgde kerk dankzij Gods hulp een eigen Bijbel ontvangen.

De diaconie