• Banner Welkom in De Rank
  • Liturgisch centrum De Rank, wit

  • Liturgisch centrum De Rank, paars

Al een paar dagen stonden ze klaar in een boodschappentas, zes identieke vrienden. Ik stond ernaast, trots en sterk! De berg spullen om ons heen werd steeds groter. Van pingpongballen tot skippyballen, hoepels, waterpistolen, scharen, potloden, stiften, kampbundels, bollen wol… Het ging allemaal mee toen de grote dag was aangebroken.

Kamp De Rank 2018 begon met prachtig weer! De zon scheen uitbundig en de temperatuur liep al snel op. Aan het eind van de middag kwamen we aan op de kamplocatie, De Kievit in Esbeek. Een prachtig kamphuis, tussen de koeienstallen, op steenworp afstand van een groot speelbos en met in de achtertuin een prachtige zwemvijver. Het kon niet anders dan dat het hier goed toeven was.

Mijn zes vrienden werden verdeeld over de grote zaal, alle spullen werden klaargezet, want rond 18.30 uur arriveerden de 76 kinderen en overige leiding.

Het was een drukte van belang. Ik stond op de bar en had zo een goed overzicht over wat er ging gebeuren. Kinderen en tieners liepen af en aan met hun spullen om de juiste slaapplaats te vinden. Daarna werd er gegeten. Wat een gekakel! Een kippenstal is er niets bij! Maar wel gezellig hoor.

Na de maaltijd kwamen de sportieve Ward en dromerige Anne-Marie. Anne-Marie moest de afwas doen, maar toen ze ál die vaat zag, van bijna 100 mensen, zakte de moed haar wel een beetje in de schoenen. Bovendien moest ze steeds aan een mooi bijbelverhaal denken en werd zo steeds afgeleid. Ward zou haar wel even helpen. Als je lekker gaat sporten, word je sterk en kun je alles aan! Ze begonnen direct met de training… maar daarna waren ze allebei zo moe… de vaat moest maar door anderen worden gedaan. Gelukkig waren er genoeg deelnemers om de handen uit de mouwen te steken.

Ik mocht mijn plekje op de bar verruilen voor een prachtige plek, vooraan in de zaal, waar iedereen me goed kon zien. Naast mij zaten twee vrienden, die ineens niet meer hetzelfde waren, maar een gekleurd petje en touw kregen. Jolanda vertelde dat je soms tegen dingen op kunt zien en dat die dingen kunnen voelen als een zware steen. Ze wees naar mij…. Ja… ik ben een grote, zware kei, maar ik dacht altijd dat dat goed was! Ik was er altijd wel trots op eigenlijk…. Na de maaltijd en de afwas, werd het stil in de zaal. Iedereen vertrok naar buiten, waar het nog steeds heerlijk weer was. De kinderen van Reflector vertrokken naar het bos, waar ze vreemde dieren moesten vinden. De tieners van Rock Solid bleven bij het kamphuis en deden spellen op het grote grasveld. Ik kon ze allemaal horen en als ik me een beetje uitstrekte, kon ik ze af en toe ook zien door het raam. Gelukkig stonden er vrienden in het raam, die konden vertellen hoeveel plezier ze hadden.

Toen het donker werd, kwam er een groot kampvuur en kon ik ze horen zingen. Wat een gezelligheid en plezier hadden ze met elkaar! Ik werd er gewoon weer vrolijk van! Tegen 21.30 uur gingen de eerste kinderen naar bed. Zelf was ik ook wel een beetje moe van de reis en al die drukte. Ik had respect voor de tieners die nog een nachtspel gingen doen in het bos. Ze moesten allerlei opdrachten doen om zo handicaps weg te spelen voor het eindspel, dat nog heel laat (of heel vroeg) bij het kamphuis werd gespeeld. Ik was een beetje weggedommeld, maar werd er wakker van. Het klonk of ze heel veel plezier hadden.

Tegen 2.00 uur kwamen de tieners terug voor een hapje en een drankje en verdwenen daarna ook naar hun slaapzalen. Een klein groepje, van dappere groep 7-kinderen ging nog een rondje door het bos! Als je dan eindelijk mee mag doen met het nachtspel, moet je er ook alles uithalen nietwaar! Ik heb hun terugkomst niet meegekregen, ze deden heel zachtjes en toen ik om 3.00 uur even wakker werd door het gesnurk van één van mijn vrienden, was het stil in De Kievit… nou ja… op de koeien na dan.

Om 5.45 uur schrok ik wakker van een ongewoon geluid. Het leek wel of er iemand in de zwemvijver sprong. Ik begreep later dat het nogal koud was! Langzaam kwam de ene leiding na de ander de zaal binnen. De tweede kampdag was begonnen. Na het ontbijt en de corvee, kwamen deze keer een slimme Anne-Marie en een handige Ward. Er stond een grote tas met keitjes midden in de zaal. Echt enorm onhandig! Die tas moest weg. Anne-Marie ging aan de slag met een centimeter en berekeningen, want die tas was echt veel te zwaar om te tillen. Zelfs Ward lukte het niet om die keien weg te krijgen. Maar hij had wel een enorm handig idee! “De tas moet toch weg?” vroeg hij aan Anne-Marie. “Ja, de tas moet weg!” antwoordde Anne-Marie. En dus kiepte Ward alle keien op de grond en gooide de tas aan de kant. Toen was de tas weg.  Ik moest er wel een beetje om lachen hoor, nu lag die hele berg keien op de grond. Gelukkig hadden Erika en Marriëtte een goed idee. Als iedereen nou een kei opraapte, was het zo opgeruimd. Trouwens, met die keitjes kon je heel leuk knutselen.

Iedereen maakte een mooie kei met ijzerdraad, waarin iedereen een zorg of probleem mocht doen. Al die prachtig versierde keitjes werden om mij heen gezet. Ik werd er vrolijk van. Nog twee identieke vrienden kregen een gekleurde pet en touw. Ineens waren ze niet meer hetzelfde. Hierna werd iedereen goed ingesmeerd, want het zonnetje scheen volop en werden er weer spellen gespeeld. Reflector deed een tienkamp bij de zwemvijver en op het grasveld. Iedereen in het groepje kreeg een handicap, waardoor het soms lastig was de opdracht uit te voeren, maar samen… kwam het toch wel goed.

De tieners gingen naar het bos. Daar moesten ze ook goed samenwerken om de opdrachten uit te voeren. Daar werden ze allemaal wel goed in hoor. Na de lunch kregen de deelnemers even vrije tijd. De zwemvijver was een welkome verkoeling op deze warme dag. De leiding had een echte glijbaan van de helling gemaakt en dat zorgde voor veel plezier. ’s Middags gingen de spellen door. De Reflectorkids gingen naar het bos voor levend ganzeborden en de tieners speelden met ballen en water op het grasveld bij het kamphuis. Wat een doldwaze spellen had de kampcrew weer bedacht! Het was één groot feest, waarna iedereen nog een keer in het water mocht om af te koelen.

Na de avondmaaltijd, die er werkelijk heerlijk uitzag (hulde aan de keukencrew!) kwamen Ward en Anne-Marie weer. Ward probeerde deze keer om mij op te tillen. Nou was het zo dat de leiding ’s middags al die zorgen en problemen van de deelnemers in mij hadden gestopt en ik was nu echt heel zwaar geworden! Ward wilde al die problemen meenemen naar de kampdienst van zondag, want hij had gehoord dat de grote man kwam, die overal een oplossing voor had. Maar ik was zo zwaar geworden… hij kreeg me niet van m’n plaats! Anne-Marie probeerde hem nog een beetje aan te moedigen, maar het lukte écht niet! Ze besloten om hun vrienden te vragen om ze te helpen! De laatste twee identieke vrienden kregen nu ook een gekleurd petje en touw, alle zes waren ze nu uniek! Daarna was het tijd voor de bonte avond. Ik had de beste plaats, zo voorin de zaal en kon genieten van alle optredens. Wat was het leuk en gezellig.

Na de bonte avond mochten de kinderen van Reflector nog een film kijken, maar veel kindertjes vertrokken al naar bed. Kamp is best vermoeiend. Rock Solid ging nog een nachtspel doen. Sommigen vielen bij het wachten al bijna in slaap, maar toch vertrokken ze in groepjes naar het bos voor een speurtocht met opdrachten, waarbij het weer allemaal om samenwerken draaide, want samen ben je sterk! Moe maar voldaan kwamen de tieners terug bij het kamphuis en verdwenen al snel naar hun bedjes. Een leuke tweede dag was om en ook ik sloot mijn ogen voor een paar uur slaap.

Zondagmorgen ontwaakte het kamp aanzienlijk langzamer dan zaterdag, maar na de ochtendgymnastiek en het ontbijt was iedereen weer redelijk wakker. Om 10.00 uur zat het hele kamp klaar voor de kampdienst met de grote man. Ward en Anne-Marie hadden hun vrienden opgetrommeld en met elkaar was het gelukt om mij op te tillen. Ik zag ineens hoe het er buiten uitzag. Het zonnetje scheen alweer heerlijk! Lang tijd om ervan te genieten had ik niet, want toen de vrienden doorhadden dat de grote man niet buiten, maar binnen was, werd ik op een karretje gezet en probeerden ze om binnen te komen. Voorin de zaal stelde Marriëtte Arjan Berkouwer voor en opende de kampdienst. Het was knap lastig om met mij op dat karretje bij de grote man, Arjan, te komen. Iedereen zat ervoor en het was een hele klus voor de vrienden om voorin de zaal te komen met mij en al die zorgen en problemen in mij. Eindelijk lukte het, maar toen bleek dat Arjan dan wel groot was, maar niet de oplossing. Hij kon al die zorgen en problemen niet oplossen. Een beetje teleurgesteld stond ik daar, voorin de zaal, op dat karretje en luisterde naar Arjan. Hij vertelde van de verlamde man die door zijn vrienden bij Jezus gebracht werd en dat Jezus hem hielp, zodat hij weer kon lopen. Hij vertelde dat je met al je zorgen bij God terecht kan en dat God er altijd voor je is, ook met Zijn Heilige Geest. Dat maakte mij blij!

Marriëtte en Jolanda hebben gebeden en in dat gebed al die zorgen van de deelnemers bij God gebracht. Ik voelde me ineens een stuk lichter! Aan het eind van de dienst vroeg Jolanda aan de vrienden of Arjan, de grote man, hen een beetje had kunnen helpen. De vrienden knikten, maar ik stond daar nog altijd op dat karretje. Samen tilden ze mij op de tafel. Het ging ineens een stuk makkelijk! Ik leek ineens niet zo zwaar meer. Jolanda en de vrienden zetten mijn zes vrolijk gekleurde vrienden om mij heen in een kring en vertelde dat als je een probleem hebt en je het samen deelt met vrienden, je probleem ineens een stuk lichter kan lijken. Als je je krachten bundelt en daarnaast ook nog God vraagt of hij jullie helpen wilt, is die zware steen ineens niet zwaar meer, maar zo licht als een ballontje!

Tot mijn grote verbazing kwam er ineens een ballon in de vorm van een hart uit mij. Gods liefde maakt alles lichter! En al die gekleurde eigenschappen vormden samen een regenboog boven mijn hoofd. Ik voelde mij ineens zo licht als een veertje. Na de dienst werden de restjes opgegeten. De meest vreemde combinaties werden uitgeprobeerd. Broodje chips en boterham bastogne… tja, ook de restjes moesten op! Na het eten werd er nog één spel gespeeld in het bos, daarna kwamen de ouders om hun kinderen weer op te halen.

Wat was het een mooi kamp! Wat hebben de kinderen maar zeker ook alle leiders, mijn zes vrienden en ik genoten! Gods zegen was voelbaar tijdens het weekend. Het is mooi om te weten dat Hij er altijd is en we met alles bij Hem mogen komen. Samen zijn we sterk en met God zijn we niet te verslaan!

de kampcrew

Klik hier voor veel meer foto's en filmpjes