Zondag 27 augustus vierden wij het heilig avondmaal. Het glas rode wijn, de druiven en de korenaren geven dit weer. Het Schriftgedeelte is Handelingen 9: 10-31 waar we lezen over Saulus bekering. Een ommekeer naar Christus. Zoals zonnebloemen zich keren naar de zon. De drie bloemen symboliseren Vader, Zoon en Heilige Geest. De distel in het midden stelt de onrust, argwaan en angst in de gemeente weer. Er gebeurt namelijk van alles. En toch gaat de gemeente hier niet aan ten onder.

Wanneer Lucas dit alles samenvat schrijft hij in vers 31: Welnu, de gemeenten in heel Judea, Galilea en Samaria ervoeren vrede en terwijl zij werden opgebouwd en wandelden in ontzag voor de Heer, namen zij in aantal toe door de bemoediging van de Heilige Geest.

Hoe kan het dat de gemeente vrede ervaart wanneer er zoveel onrust is? Hoe kan het dat de gemeente opgebouwd wordt en groeit terwijl er bronnen van conflicten aanwezig zijn? Wat is vrede precies?

Vrede. Dat is hier, geen vrees voor tegenstanders maar ontzag voor God. Vrede. Dat is hier niet de afwezigheid van spanningen, maar de aanwezigheid van Gods Geest die bemoedigt. Vrede. Dat is hier niet het op de spits drijven van wantrouwen, maar oog krijgen voor God die werkt, anders en verrassend dan men dacht.

Het diepe geheim achter de vrede wordt door Lucas subtiel verteld. In vers 19a lezen we dat Paulus, nadat hij had gegeten, weer op krachten kwam. Eén keer eerder wordt dit woord ‘op krachten komen’ door Lucas gebruikt, in zijn eerste boek. In Lucas 22.43 lezen we dat Jezus, nadat Hij het Pesachmaal met zijn leerlingen had gegeten, in de tuin van Getsemane van een engel uit de hemel kracht ontvangt. De maaltijd die Paulus had met Ananias en Judas liep uit op de maaltijd van de Heer. Een maaltijd van mensen die elkaar niet gezocht hadden maar door God in Christus waren verenigd.