Gegevens

Geschreven door ds. Tinus Gaastra

Gepubliceerd: 01 augustus 2021

Gemeente van onze Heer Jezus Christus,

Voor wie ik liefheb, wil ik heten…. Deze dichtregel van Neeltje Maria Min schoot me te binnen toen ik het begin van vers 14 las uit 2 Cor. 5. “Wat ons drijft is de liefde van Christus..”. Ik zal u straks uitleggen, hoe ik op deze gedachte kom om deze woorden van Paulus te verbinden met “Voor wie ik liefheb, wil ik heten”..

Als eerste wil ik u iets vertellen over de achtergrond van deze 2e brief van Paulus aan de Corinthiërs. Deze brief wordt wel de “tranenbrief” genoemd, want onder tranen is deze brief geschreven. Paulus is intens verdrietig, omdat hij zich niet eerlijk bejegend voelt.

En dan gaat het niet om zijn persoon, daar zou hij zich nog wel iets bij kunnen voorstellen. Hij was immers iemand die de eerste aanhangers van Jezus fanatiek vervolgd heeft. En ook toen al kende men de uitdrukking “eens een dief, altijd een dief”. Nee, waar het hem om gaat, gaat veel verder en gaat veel dieper. Dat hij aangevallen wordt op zijn leven als Saulus, daar kan hij zich alles bij voorstellen.

Maar hij wordt nu als Paulus zwartgemaakt: zijn integriteit als apostel staat ter discussie. En nog wel in die gemeente, die mede door zijn toedoen, door zijn prediking ontstaan is!
Wat is namelijk het geval? Het eerste enthousiasme is langzaam maar zeker wat verdwenen. Ik stel me zo voor: de schwung is er wat uit in Corinthe; de gemeente groeit niet meer zo snel. Het spectaculaire is er wat af; het wordt allemaal plichtmatig en gewoon. Vroeger kon je nog zeggen: “bij onze gemeente moet je zijn, want daar gebeurt het”.
Dan komen er andere predikers, waarbij Paulus blijkbaar wat in het niet valt. Zij raken wèl in vervoering; spreken wèl in tongen; aan hen valt tenminste wat te beleven. Oude tijden herleven: opnieuw kunnen de gemeenteleden zeggen: bij ons moet je zijn, want ..

Lees meer: Overweging Eredienst zondag 1 augustus 2021

Gegevens

Geschreven door ds. Tinus Gaastra

Gepubliceerd: 25 juli 2021

Gemeente van onze Heer Jezus Christus, de hoeksteen van ons vertrouwen in God,

Hebt u dat wel eens? Je hoort iets en je denkt, dat is eigenlijk niet goed, daar zou iets aan gedaan moeten worden of nog beter, daar zou ik eens iets aan moeten doen, maar ja er zijn zoveel zaken, die niet goed zijn en bovendien druk druk, ‘ik ren, dus ik ben’ en bijna ongemerkt verdwijnt het weer uit je aandacht. Totdat iemand anders het probleem vanuit een andere invalshoek ook aankaart en je denkt, hier kan ik niet meer omheen, nu wordt het tijd.

Dit overkwam mij bij dus bij het onderwerp ‘inclusief’ kerk zijn. Je zou het ook zo kunnen zeggen, zei ik zonet: ‘iedereen hoort erbij’. Maar hoe vanzelfsprekend dit op het eerste gezicht ook lijkt; zo eenvoudig is dit allemaal niet. Weet u bijvoorbeeld dat het regelmatig voorkomt dat mensen na een verhuizing van kerkganger niet kerkganger worden? Juist voor mensen die zich heel erg thuis voelden in hun oude gemeente is dit een groot risico.

Aansluiting wordt niet meer gevonden, omdat men het gevoel heeft er niet echt ‘tussen’ te kunnen komen. Dat kan komen, omdat de nieuwe gemeente zich niet echt gastvrij opstelt en openstaat voor nieuwe gezichten, maar ook omdat men de oude gemeente idealiseert en dan valt de nieuwe gemeente per definitie tegen. We menen het oprecht als we met elkaar zingen, zoals zonet: ‘voor ieder van ons een plaats aan de tafel’. Maar hoe doe je dat?

Lees meer: Overweging Eredienst zondag 25 juli 2021